Peter Hoving

Als kind was ik al helemaal gek van paarden, vreemd, want ik ben echt de enige in de hele familie die om paarden geeft. Een manege vond ik maar niks, achter elkaar aanhobbelen, daar zag ik niks in. Wèl in de handelsstal De Bruijn, die bij ons in Driebergen zat. Ik ben daar samen met mijn vader heen gegaan om te vragen of ik mocht helpen en ben daar sindsdien ieder vrij uur, elke avond en ieder weekend geweest. Honderden stallen en stands heb ik gemest, kilometers geveegd…. Maar, ik mocht als ik klaar was één van de manege paarden rijden! Les heb ik nooit gehad, ik keek veel en probeerde dat vervolgens zelf uit. Stukje bij beetje ging me dat beter af en ik mocht steeds wat meer rijden. Als ik klaar was met al het stalwerk, sleepte ik de bak vol hindernissen, zelfs een muur sjouwde ik erin, en ging vervolgens aan het oefenen. Men kreeg toch wel respect voor mijn inzet en ik mocht meedoen aan een wedstrijd, maar, wel op het lastigste paard van de hele manege….. Wat niemand gelukt was, lukte mij wel, hij sprong het parcours rond! Het viel andere mensen inmiddels ook op, ik was handig, had uitgedokterd hoe ik passend bij een sprong kon komen en bleek ook met moeilijke, lastige paarden overweg te kunnen. Ik werd steeds meer gevraagd om ook hun paarden eens te rijden en ik mocht inmiddels ook de handelspaarden van Stal De Bruijn gaan rijden. Het verliep voorspoedig, ik was 14 toen ik echt serieus begon te rijden en op mijn 16e reed ik mijn eerste nationale wedstrijd! Vanaf toen ging het snel, ik heb al met al meer dan 60 paarden tot het Z of hoger gereden, heb veel 1.40m en een enkele keer 1.50m gereden. In 1982 ben ik met Mounthood kampioen van de NBVR geworden. Met Mounthood, heb ik meer dan 100x gewonnen. Hij had niet het meeste vermogen, maar wilde het voor mij doen. Mounthood heeft mij geleerd respect te hebben voor een paard. Dat staat bij mij hoog in het vaandel, respect hebben voor hetgeen een paard voor je wil doen!

Logischerwijs ben ik in die periode ook steeds meer les gaan geven en uiteraard neem ik daar de ervaring in mee van al die honderden paarden die ik, korter of langer, gereden heb. Het wordt wel vaker gezegd: “hij moet het voor je willen doen”. Maar hoe dan?! Waarom zou een paard dat parcours voor jou willen springen? Het heeft veel te maken met respect. Bijna alle paarden hebben een heel goed en vergevingsgezind karakter. Als wij goed zijn voor hen, dan zijn zij goed voor ons. Dat heeft niet te maken met een prachtige stal, wèl met de aandacht die we het paard geven, je erin willen verdiepen, waarom reageert hij zo, waarom gaat hij moeilijker naar links of rechts. Bijna altijd heeft “niet willen” een oorzaak. Kijk verder, voel en beleef je paard. Er zijn maar heel weinig paarden die echt niet willen, soms is er een lichamelijke oorzaak (die jij als ruiter moet onderkennen) of het paard begrijpt je eenvoudigweg niet. Hou het simpel! Simpel paardrijden is al zo moeilijk, maak het niet nog moeilijker. Blijf altijd dicht bij de basis, van achteruit, met been, naar de hand toe rijden. Als je paard het bit fijn aanneemt en makkelijk verruimt en weer terugkomt, dan ben je al een heel eind. Als je daarin nog een stapje verder kunt, van de hand af rijden, het paard op eigen benen laten gaan en daarin de controle kunt houden, dan heb je al erg veel bereikt. De meeste mensen staan hier niet voor open, eisen dingen van een paard die hij niet kan, waar de ruiter zelf nog niet toe in staat is. Daar beginnen de problemen…. “Hij wil niet”. Wie heeft het nooit gezegd of gehoord? Uit ervaring kan ik zeggen dat je er bijna altijd weer uitkomt als je terug gaat naar die basis. Geef het paard vertrouwen, bereid hem voor op nieuwe dingen, zodat hij weet wat er komen gaat als je voor het eerst op concours gaat. Dat is het mooiste van paardrijden, dat je paard het voor je wil doen als je uiteindelijk in die ring bent!